Πάθος Για Τον Χορό!!!

Ο χορός δεν είναι απλώς μιά τεχνική αλλά τέχνη, δηλαδή ελεύθερη και δημιουργική έκφραση του ανθρώπου με έργα που διέπονται από αισθητικούς κανόνες, η σύλληψη των οποίων δεν βασίζεται στη στεγνή λογική αλλά στο συναίσθημα. Γιά τον χορευτή, επαγγελματία ή ερασιτέχνη, η μουσική προκαλεί την ψυχική διέγερση ανακαλώντας του σκέψεις και συναισθήματα τα οποία με τη σειρά τους θα εξωτερικευθούν με τη μορφή σωματικής κίνησης. Μ’ άλλα λόγια, επειδή ο χορός προϋποθέτει συναίσθημα και το δεύτερο εκφράζεται μέσω του χορού, οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι «χορός ίσον συναίσθημα».

  Στο σημείο αυτό, ας μου επιτραπεί να περιγράψω το συναίσθημα αυτό με όση το δυνατό μεγαλύτερη σαφήνεια. Πρόκειται γιά κάτι  βαθύ και δυνατό, μιά σφοδρή επιθυμία που ξεπηδάει στο άκουσμα της μουσικής., έναν χείμαρρο καταστάσεων και διεργασιών που επιτελούνται στο εσωτερικό του ατόμου και το κάνουν να θέλει να χορέψει να αφεθεί στον παλμό της μουσικής και να συντονίσει με αυτόν το σώμα και την ψυχή του. Πρόκειται γιά πάθος!

  Το πάθος γιά χορό που παρατηρείται σε πολλούς ανθρώπους ισοδυναμεί με πάθος γιά έκφραση του συναισθηματικού τους κόσμου σύμφωνα με τους αισθητικούς κανόνες της σωματικής κίνησης.

  Άρα λοιπόν ο χορός δεν ισοδυναμεί με κάποιο μεμονωμένο συναίσθημα όπως η χαρά, η λύπη, ο ενθουσιασμός κ.λ.π., αλλά αποτελεί συνδυασμό πληθώρας συναισθημάτων. Ανάλογα όμως με το είδος του χορού, μέσα στο σύνολο αυτών των συναισθημάτων κάποιο θα υπερτερεί έναντι των υπολοίπων, δίνοντας το χαρακτήρα και το στίγμα του στην εκάστοτε χορογραφία. Έτσι γιά παράδειγμα η rumba χαρακτηρίζεται από έντονες κινήσεις των γοφών, ενώ ονομάζεται και «χορός της αγάπης». Στο mambo, τον «χορό της επίδειξης», οι κινήσεις των γοφών είναι χαλαρές ενώ το tango, «ο χορός του πάθους» όπως αλλιώς αποκαλείται, χαρακτηρίζεται από πρωτότυπες, ασύμμετρες φιγούρες και δυναμικές κινήσεις.

  Η πρωταρχική αίσθηση όμως είναι η ίδια, ανεξάρτητα από το αν κάποιος χορεύει ένα tango του πάθους, μιά αισθησιακή rumba, ένα ρομαντικό waltz ή ένα παιχνιδιάρικο rock n’ roll. Η μουσική αρχίζει να παίζει, τα συναισθήματα αναδύονται αβίαστα και, αφού πάρουν κάποια μορφή στο σύνολό τους, το σώμα υπακούει και απλά...χορεύει.

  Άλλωστε, όπως είχε αναφέρει η Αμερικανίδα χορογράφος Martha Graham, «Οι μεγάλοι χορευτές δεν είναι μεγάλοι εξ’ αιτίας της τεχνικής τους. Είναι μεγάλοι εξ’ αιτίας του πάθους τους».