Ο
κινηματογράφος αποτελεί την έβδομη
τέχνη δίπλα στην γλυπτική, ζωγραφική,
χορό, αρχιτεκτονική, μουσική και
λογοτεχνία.
Ο
κινηματογράφος σημαίνει κίνηση, σημαίνει
ανάμεσα στα άλλα μουσική, τραγούδι και
φυσικά όλα τα παραπάνω σημαίνουν χορό.
Η χορογραφία είναι αναπόσπαστο μέρος
σε πολλά κινηματογραφικά έργα. Ιδιαίτερα
στις παλιές ελληνικές ταινίες έχουμε
έντονο το χορογραφικό στοιχείο δεμένο
με το μουσικό σύνολο,
Στην
ακμή του ελληνικού κινηματογράφου
δηλαδή απο το 1960 έως και το 1975, βλέπουμε
πολύ χορό και σε κλασικές ταινίες και
φυσικά σε musical, κάποιες
φορές σε ζευγάρια και άλλες σε διάφορες
χορογραφίες. Μεγάλοι χορογράφοι της
εποχής ήταν ο Γιάννης Φλερύ (1914-2001), ο
Βαγγέλης Σειληνός, ο Μανώλης Καστρινός
και ο Φώτης Μεταξόπουλος. Ο Γιάννης
Φλερύ ήταν ο θεμελιωτής της χορογραφίας
στον ελληνικό κινηματογράφο. Υπήρξε
χορευτικό ζευγάρι με την Λίζα Ποζέλι
και την Λίντα Άλμα. Χορογράφησε 40 ταινίες
της εποχής εκείνης.
Βέβαια
υπάρχουν και πολλές ξένες ταινίες που
έχουν μέσα το στοιχείο του χορού και βλεπουμε πολύ τους
ευρωπαϊκούς χορούς, όπως το tango
και φυσικά τους Latin. Ο συνδυασμός αυτών των
δύο τεχνών δημιουργεί ένα φανταστικό
αποτέλεσμα και αποτελεί ένα μοναδικό θέαμα για να απολαύσουμε.
